Veel mensen noemen ons avonturiers. Nou, dat avontuur komt je niet altijd zo maar aanwaaien! Daar moet je wel wat voor doen, doen doen! (klinkt als een Veronica jingle uit de jaren '80). Maar wat ik schrijf is wel echt waar, zoals wel blijkt uit ons verhaal van vandaag. In Borneo, en vooral in het zuidelijke deel Sarawak bestaan longhouses.

Dus wij staan om half 6 op, nemen om zeven uur de rivierboot door de jungle en komen drie uur later aan in Kapit. En proberen vervolgens dat minibusje te vinden naar Rumah Bundong. “Edwin, daar rijdt er eentje!”, schreeuw ik, want ik zie de naam op de zijkant van het busje staan. Maar te laat, hij is ons voorbij. De volgende dan? Die vraagt ineens 150 ringgit. Huh? Het is toch maar 4 ringgit. Oh, als we het busje voor ons zelf willen hebben. Ja dag, ben gekke henkie niet. Half uur wachten, dan komt de volgende wel weer. Shit, die chauffeur vindt zijn busje te goed om helemaal over de onverharde weg naar Rumah Bundong te rijden. Weer een half uur wachten op de volgende. Die knikt alleen maar ja als 'ie nee bedoelt en nee als 'ie ja bedoelt (typisch Maleis gedrag). En rijdt vervolgens gewoon weg. Huh, wel potverdikkie. Als we het de mensen op straat vragen, lachen ze wel lief, maar geven geen antwoord. En tja, daar worden wij Westerse mensen een beetje frusti van en dan is het niet meer leuk. Maar zoals altijd is er -we zijn nu al bijna twee uur in Kapit- een reddende 'engel' die ons voor 40 ringgit wel wil rijden. Let's go, laat ons avontuur nu maar echt beginnen!
Een longhouse in de hete jungle
En wat een avontuur het is. Ik weet voor het eerst gewoon niet hoe ik moet gaan beschrijven waar wij terecht zijn gekomen. (ja, ik weet die aanvaring met de Indiase love guru gisteren beschrijven was ook geen makkie). Dit is het traditionele leven op Borneo. Het eerste wat we zien is een gammele hangbrug over een rivier, waar wij wiebelend over heen gaan. Vrouwen wassen zichzelf, hun kinderen en de vuile was in die rivier beneden. Wat zie ik nog meer? Kippen, hanen, magere honden met vlooien. Heel veel schreeuwende en spelende kinderen. Mannen die hun visnet repareren. Oude tandeloze mannetjes die op de grond zitten/hangen/liggen.

Wát eten we vandaag?
Binnen in het huis van de chief liggen her en der mensen op de grond te slapen of te suffen. Niemand schenkt aandacht aan ons. Als we wat gaan rondlopen in de longhouse worden we wel aangekeken, maar niemand die wat zegt. En niemand die Engels spreekt. Worden we geacht iets te doen? Moet ik ergens mee helpen? Koken? Vissen? De was doen? Blijkbaar niet, want het enige wat ze doen is een beetje lachen en verlegen kijken.


Oma checkt
Edwin en ik lopen naar de andere rivier, rechts van de longhouse. Lopen is nog niet eens zo makkelijk, want alles is van plankjes gemaakt en niet overal even stevig. En ik voel er weinig voor om er door heen te zakken en een paar meter naar beneden te vallen. Bij één van de huisjes word ik naar binnen gewenkt. Er zitten een aantal vrouwen kralen te rijgen en met grote ogen mij aan te kijken. Ik lach maar wat. De oudste vrouw bevoelt en keurt mijn armen en HOLA, jeetje wat doet ze nu? Zonder blikken of blozen (ik natuurlijk ook niet) bevoelt ze mijn borsten. Stevig genoeg? Of te hangerig? Ik heb geen idee, want haar blik verraadt niets. De andere vrouwen vinden hier niets van, ik bedoel, ze lachen niet, maar vinden het blijkbaar niet meer dan logisch dat er even wordt gecheckt of mijn borsten wel okay zijn. In alle rust word ik geobserveerd.

Junglerock
Praten gaat dan misschien moeizaam, maar (trek nu een EO-gezicht), muziek vereenigt ieder mensch. Dus Edwin brengt zijn gitaar te voorschijn.

Bedtijd, want het is tenslotte al 22:00 uur. Wij slapen in het huis van de chief, boven in de rustiek semivertimmerde zolder, naast rochelende opa en nog een persoon die ik niet eerder heb gezien. Wat is het allejezus heet hier. De zon heeft de hele dag op het zinken dak gestaan en het bed en de klamboe plakken tegen ons aan. Dit leed duurt echter niet lang, want rond half 6 gaan en masse zo'n 30 hanen een wedstrijd 'hard kukelen en kraaien voor gevorderden' met elkaar aan. AAAAHH. Wat is shut up in het Maleis? Om 11 uur worden we teruggebracht naar Kapit. We doden de tussentijd met het observeren van de mensen, te releksen en met het eten van lauwe noodles als ontbijt. Wil je dit avontuur ook? Nou, dan neem je gewoon vanaf Sibu de boot naar Kapit en pak je een minibusje naar Rumah Bundong Longhouse. Laat je avontuur maar beginnen! Maar wees er snel bij, want er zijn plannen om dit 180 jaar oude (!!) longhouse te vervangen voor een betonnen versie.....
Kijk hier voor alle foto's van het longhouse: Flickr album
Ik heb ook wat filmpjes gemaakt en die staan op YouTube.
3 opmerkingen:
Dag lieverds,
En dan te bedenken dat wij net in een van de Maleisie gidsen van de familie De Bruijn hebben zitten lezen over longhouses. Maar dat de omstandigehden zo primitief zouden zijn, hadden we ook niet verwacht. Maar wel heel leuk om te lezen.
Wij gaan aan het eind van de week weer terug naar Haastrechtt en jullie natuurlijk nog heel veel fijne reiservaringen.
Kussen
Joke en Arie
Ik vind het toch weer een hele ervaring, jeetje mina !!!
In die kisten, daar ligt ook gewoon een overleden persoon in of zijn die kisten als voorraad ???
Ik blijf met veel plezier jullie verhalen lezen.
Dikke kus
Claudia
Wat een bijzondere ervaring weer om mee te maken. Super, je schrijft zo boeiend en dat vind ik heel mooi aan jou/jullie.
Mis jullie maar ik weet ook dat jullie een super tijd mee maken...
xxxxxx van jullie vriendinnetje
Een reactie posten