Het echte leven rondom Siem Reap

Dag 330 en (let op) dag 332, 24 en (let op) 26 september, Siem Reap, Cambodja

Ik ga even ingewikkeld doen met de dagen, maar later zal je snappen waarom. Vandaag gaan we de grens over naar Cambodja. Reisgidsen staan vol met waarschuwingen over de rit van Bangkok naar Siem Reap. Oplichting, expres omrijden zodat je laat aankomt en dus wel in het hotel van de chauffeur moet slapen etc etc. Wij zijn niet voor één gat te vangen en boeken een bus tot aan de grens. Jammer dat ik uitgerekend vandaag spetterpoep heb. De busrit van bijna 3,5 uur is nu een ietwat beknepen toestand. Met onze rugzakken lopen we soepeltjes de grens bij Poi Pet over. Lang leve het van te voren geregelde e-visum. Ja, Cambodja is modern wat dat betreft. Nog twee uur een vlotte rit in de taxi en we komen ruim binnen de tijd aan in het guesthouse Baca Villa. “Hoe gaak et?”, vraagt de jongen van de receptie, een Cambodjaan die een beetje Nederlandse heeft geleerd van zijn baas Jan.

Annemarie en Jeroen (zie verslag Haad Yao, Ko Phangan) zijn ook in het dorp en haken gezellig aan. Het bier is 50 cent. Dat wil zeggen dollarcent, want in Cambodja doen ze aan Amerikaans geld. Alles onder de één dollar gaat in hun eigen munt, de riel. Eén dollar is dan weer 4000 riel. Gelukkig doet Edwin de administratie en de portemonnee. Ik ben geen rekenwonder. 48000 riel later (en dan mag jij uitrekenen hoeveel biertjes dat waren) stappen we ons bedje in. Hé, dat is grappig, ze hebben hier op de kamer Nederlandse tv via de BVN!

-- En dan sla ik nu een dagje over, want dat wordt een apart verhaal --

Deze dag gaan we in twee tuk-tuks met zijn zessen 'van de gebaande paden af'. Jan en de Dutch Cambodian Organization en een aantal vrijwilligers steunen het onderwijs in een afgelegen dorpje. De inwoners zijn allemaal rijstboeren en leven onder arme omstandigheden. De vrijwilligers geven er Engels les. Hoewel het vandaag zaterdag is zijn er toch heel wat kinderen komen opdagen, want zaterdag is spelletjesdag. Omdat het regent wordt er getekend en gekleurd en leren ze nog wat Engelse woordjes. Zoals altijd zijn kinderen erg aandoenlijk. Die kleine bruine koppies met die grote ogen. Ze schreeuwen de longen uit hun lijf bij het zingen van de liedjes. En spelen later ondanks de snoeiharde regenbui gewoon buiten. Met hun versleten broek op half zeven voetballen ze met een bal die niet eens rond is of opgeblazen. Touwtrekken in de modder. Duiken in de plassen. Een woest waterspektakel wat wij maar al te graag vastleggen met ons fototoestel. Wil je meer weten over de stichting en haar werk. Kijk dan op hun site.

Na onze lunch wagen we het erop en laten ons per tuk tuk naar de rand van het grote TongSla meer rijden. Nou ja, rijden kun je het bijna niet noemen. De weg is een glibberig blubberpad geworden. Na hevig onderhandelen met de bootmannetjes stappen we in een lange houten boot met losse rieten stoeltjes. We koersen aan op een dorp dat in de regentijd (nu dus) volledig afgesloten raakt en alleen maar bereikbaar is via het water. De huizen zijn gebouwd op palen. We stappen over (wiebel wiebel) op een kleiner bootje en komen nu dichterbij de woningen en hun bewoners. Dat de mensen in een waterrijke omgeving wonen, weerhoud ze er niet van om varkens te houden. Gewoon in een houten kooi boven het water. En de vissen komen op de varkenspoepjes af, dus de vangst is goed doorvoed. We kijken echt onze ogen uit. En zwaaien ons gek naar de kindjes. De volwassenen kijken nors, waarschijnlijk omdat ze die toeristen een beetje zat zijn. Terug naar Siem Reap in de tuktuk komt het weer met bakken uit de hemel. De poncho van de chauffeur kan hier niet tegen op. Wij zitten droog, want de cabine kan gelukkig dicht.