Bruiloft in India

Vaak ben ik al tijdens mijn reizen in mijn hoofd bezig met hoe ik dat later, op 'online papier', wil verwoorden. Opmerkelijke momenten worden in gedachten al in mooie volzinnen gegoten en ik zie dan al welk beeld ik wil schetsen van een landschap of situatie. Dat gaat gewoon automatisch. Maar wat als een reis zoveel van die momenten heeft, dat je niet weet waar je moet beginnen te schrijven. Hoe kan ik ooit deze week India delen met de lezers..het wordt een lang verhaal, dat is zeker. Je bent gewaarschuwd.

Vijf jaar geleden reisde ik met mijn ex door Noord India en via Couchsurfing kwamen we in contact met twee zusjes uit Jaipur. Ik schreef daar dit blog over. Toen hadden zij het al over hun bruiloft, uitgehuwelijkt worden, en ik moest ze beloven erbij te zijn als ze daadwerkelijk zouden gaan trouwen. Via Facebook bleven we semi in contact en eind december 2015 kwam het bericht: we (!) gaan trouwen op 11, 12, 13 februari en JE-MOET-ERBIJ-ZIJN. Het was geen vraag, maar een opdracht! Een milliseconde dacht ik na, maar de keuze was snel gemaakt. Bovendien paste het helemaal bij mijn goede voornemens voor 2016; tegen alle leuke dingen gewoon JA zeggen zonder de 'bezwaren' (zoals geld/tijd) te zien. Dus ik ging! Met mijn dappere reismattie Kim (zie Cuba blog).

Even een weekje op en neer naar India voor een bruiloft dus. Gewoon omdat het kan. Ons eerste doel in Delhi; we moeten de juiste kleding hebben. Van mijn vorige reis naar India en Couchsurfing ken ik ook Pinaki, een jongen die in Delhi woont, en hij wilde wel shoppen met ons (dat heeft hij geweten). We spraken af op Connaught Place om 15:00 uur.

Vanuit ons hotel zou het niet zo moeilijk moeten zijn om daar te komen met de metro. How wrong were we... Zelfs na 16 keer vragen wisten we nog steeds niet welke kant we op moesten en ondertussen zwermden de geldbeluste tuktukchauffeurs om ons heen. Nee, we nemen de metro en laten ons niet bedonderen door hen. Eentje is wel erg volhardend en achtervolgt ons zelfs. Als we eindelijk het station hebben gevonden, zijn twee studentes zo aardig ons te helpen met het kopen van de kaartjes en wijzen ons de weg naar het goede perron. Gelukkig zeggen ze ook nog net op tijd dat als we in de metro stappen we dan wel in de vrouwenwagon (!) moeten gaan zitten. En als we na 15 minuten uit de metro stappen en richting de afgesproken plek (Starbucks :-) lopen, gebeurt er iets geks waarvan ik me pas later realiseer hoe gek het is; daar staat weer dat ene vervelende tuktukmannetje voor ons neus. Huh? Zijn we gevolgd? We zullen het nooit weten…Gelukkig treffen we Pinaki snel en we wanen ons veilig vanaf nu. In de eerste winkel kunnen we het niet echt vinden, dus moeten we naar een heel ander deel van Delhi, vindt Pinaki. Tuktuks haat hij, vanwege dat eeuwige onderhandelen over de prijs, dus regelt hij een Übertaxi, die al na 2 minuten voor onze neus staat. Het verkeer is gewoon te idioot voor woorden. Duwen, wringen, persen, toeteren. En dan die uitlaatgassen. Verstand op nul en het ondergaan. Dat wordt sowieso het motto voor deze reis; het gewoon maar ondergaan, go with the flow.. je verzetten heeft geen zin..let it goooooo..

We gaan dus op zoek naar jurken, die geschikt zijn voor een Rajasthaanse bruiloft. Genoeg keuze dat wel, maar wat wij niet door hadden is dat je een jurk koopt die je qua kleur en model en versieringen mooi vindt, en dat je 'm dan op maat laat vermaken. Wisten wij veel, wij gingen van alles passen, wurmden ons in synthetische en zeer slecht zittende gewaden met een overdosis glimmertjes, ruimte voor de borsten waar mijn sleutelbenen zitten en raakten steeds gefrustreerder (we hadden ook nog niet geslapen he, vanwege de nachtvlucht). En als ik tegen de overdaad aan personeel - allemaal mannen- zeg dat ik een blauwe of groene jurk wil, komen ze gerust met roze of geel aanzetten. Yes, madam, very nice. Kortom, het is nog best een klus, maar we slagen allebei, wachten vervolgens een uur totdat de kleermaker de ‘ready fit dresses’ op onze maat heeft vermaakt en nemen afscheid van Pinaki, die zich de volgende keer wel 10 keer bedenkt voordat hij met twee Westerse vrouwen gaat winkelen…We eten nog superlekkere dosa’s en zijn inmiddels dan zo gaar dat we ‘rechtstreeks’ terug gaan naar het hotel. Met een tuktuk. De eerste vier willen niet voor die prijs die wij willen, maar een heel oud chauffeurtje wel. Wel jammer dat ‘ie pas vertrekt als ‘ie zijn chai heeft opgedronken en is uitgekletst met z’n collega’s. Go with the flow..Ik hou van India. Ik heb aardig wat van de wereld gezien, maar er is geen land dat zo ‘gek’ is.  Of gekmakend misschien.

Naar Jaipur

We hebben voor de volgende dag een ‘mannetje’ met een auto geregeld die ons in 5 uur naar ons hotel in Jaipur rijdt. In Jaipur wonen ongeveer 3,5 miljoen mensen, geen klein, traditioneel dorpje dus. Toch zal later blijken dat de tradities hier ook nog de norm zijn. Omdat we verwachten dat we straks bij de familie weinig zelf voor het zeggen hebben, nemen we onze eerste (na)middag in Jaipur lekker voor ons zelf. Het hotel adviseert ons een restaurant een paar blokken verderop.

Als we ervoor staan kunnen we niet echt geloven dat hij ons dít heeft aanbevolen. Het ziet er niet uit!!! Maar hey, wij willen avontuur, toch? Dus we nemen plaats aan het plakkerige, wankele tafeltje en eten vervolgens de lekkerste curries en naan. Loslaten die vooroordelen dus… Aan de overkant spot ik een bakery en daar scoren we het suikerzoete toetje.

Let it goooooo!

De volgende ochtend gaan we op pad naar de familie Verma. We weten niet helemaal wat de bedoeling is vandaag, maar Savita had het over ladies day, henna-sessies en dansen. Kim en ik hebben allebei voor deze dag een sari geleend en in een plastic tasje nemen we het meterslange gewaad mee. De tuktukchauffeur zegt vol trots dat hij precies weet waar we heen moeten, maar als we maar rondjes blijven rijden en hij het wel 17 keer moet vragen, begin ik mijn geduld wel een beetje te verliezen. En dan na heel lang zoeken, rijden we eindelijk de straat in van de familie die ik 5 jaar niet heb gezien (ik herken de straat wel) en sluiten we ze in onze armen. Er is hier helemaal niets veranderd, de kamer waar we 5 jaar geleden zaten is voor de gelegenheid wel omgetoverd tot henna-fabriekje waar tantes, schoonzussen, buurvrouwen, nichtjes etc. elkaar aan het beschilderen zijn. Ook wij ontkomen er niet aan, alleen jammer dat het om éen of andere vage reden blijft bij het alleen donker maken van mijn vingertoppen en tenen.

Geen mooie bloemige versieringen. Kim geeft zich er ook aan over en laat zich hullen in de bruidsjuwelen van Savita, inclusief neusring dat met een kettinkje naar het oor loopt en een rood kanten hoofddoekje. Hilarisch! Ook ik mag er aan geloven. Zo zijn we wel een paar uurtjes zoet.

Ik wil wel vast iets opmerken wat relevant is voor later in het verhaal. We hebben vanmorgen een beetje ontbeten, één geroosterd broodje met jam. Kopje thee. Meer niet. Inmiddels is het al een uur of 3 en we hebben nog niets aangeboden gekregen. Als we dan ineens worden verzocht mee te gaan naar de beauty salon denken we dat we dan wel wat kunnen drinken of eten….
Gekte in de beautysalon

In de piepkleine salon, ruim tien minuten met de tuktuk, is het…chaos. Stampvol met spullen, stoelen, dames, kinderen, producten, dozen, een hond. We begrijpen nog steeds niet helemaal hoe en wat, maar als mij wordt gevraagd of ik een ‘head spa’ wil, zeg ik gewoon ja en niet veel later is iemand minutieus mijn haar aan het inoliën met een vreemd ruikend goedje. En begint het daarna wild te masseren. Achter me (de ruimte is 3 bij 3) krijgt Kim een pedicure, terwijl ze heel ongemakkelijk op een houten bankje zit. Als dan een tweede persoon haar ook een head spa probeert te geven zie ik aan Kim dat ze inmiddels een punt heeft bereikt waarbij je alleen nog maar kan denken: let it go…..let’s go crazy.. We hebben honger, dorst, maar ook hier is alleen water te krijgen wat wij beter niet kunnen drinken. Uiteindelijk krijgen we van de eigenaresse een fles water die wel veilig is, maar dan zijn wij beide al in een soort trance geraakt waarbij het ons allemaal echt niets meer kan schelen. Mijn haar is inmiddels baggervet en er dan wordt me gevraagd of ik warm of koud water wil om het uit te spoelen. Warm lijkt me, duh! Maar dat betekent dat er eerst water moet worden gekookt en later sta ik op een smerig achterplaatsje buiten met mijn hoofd op zijn kop, benen wijd, terwijl het beautysalonmeidje uit een pannetje water over mijn hoofd giet. Kansloos dit. Het blijft vet en ik laat het maar zo. Ik probeer het zelf droog te föhnen (ja, ook kansloos), terwijl de salon inmiddels nóg drukker is geworden.

We laten ook nog ons haar stylen (lelijk!) en opmaken (veel te zwaar) en kunnen alle hulp gebruiken bij het aankleden in onze sari. Want dat is echt een gedoe! Savita en Joyti zijn al een tijdje eerder al naar huis gegaan. En wij moeten zelf met een tuktuk terug naar het huis van de familie. Maar er komt geen tuktuk, wel de broer van de meisjes op zijn motor/brommer, waar ik helemaal opgetut in een sari met twee benen aan één kant (amazonezit), zonder helm, achterop moet gaan door het drukke avondverkeer van Jaipur. Dit maakt de chaos in mijn hoofd wel compleet. Uitgehongerd en vol van de indrukken houd ik me maar goed vast aan de broer. Hey, ik wilde avontuur, dan kan ik het krijgen ook.

Dance like everybody is watching....

Als ik aankom bij het huis van de familie, word ik echt letterlijk van de brommer afgerukt. Mijn tas wordt afgepakt en ik moet NU mee komen. En waar bleef ik nou zo lang?!?!?! Rennend, wat echt onmogelijk is in een sari weet ik nu, gaan we een stuk verder het nauwe straatje in. Het geluid is overdonderend. Er staan metershoge boxen opgesteld op een met plastic zeil overdekte braak liggend veldje. Er ligt een provisorisch gemaakt dansvloertje, het is druk met mensen en voor ik de situatie helemaal in me kan opnemen, sta ik op dat gammele dansvloertje in een overdosis decibel te bollywood dansen terwijl echt IEDEREEN naar mij kijkt en ik word gefilmd door een tiental mobiele telefoons. OMG! De zusjes staan te stralen dat ik, hún buitenlandse gast, op het feestje ben gearriveerd. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik hét middelpunt ben. Het is inmiddels trouwens half 9 ’s avonds, ik heb nog steeds niet gegeten…ik val bijna om.

Als Kim ook arriveert, trek ik haar meteen naar buiten en we besluiten dan zelf maar wat te gaan kopen bij een winkeltje. De straten zijn donker, vies en in onze volledige feestoutfit kopen we bij een houten kraampje wat notenrepen. We trekken natuurlijk ook hier weer de aandacht, ook van de vader van de familie die nu wel doorheeft dat we echt willen eten en terug in hun straat neemt ‘ie ons mee naar binnen in het huisje en gaat hij, zichzelf non stop verontschuldigend, op zoek naar wat eetbaars voor ons. Een handje chips. Nu we wat zijn bijgetrokken gaan we terug naar het dansfeestje en doen we nog wat koele dansmoves en dan ineens is het afgelopen. En heb ik een piep in mijn oor.

En dan, dan pas gaan we eindelijk echt eten. In het huis, op de grond in een kring, met de hele familie kan ik er wel weer de lol van inzien.

Er volgen nog talloze fotosessies, en nog wat dansjes, maar dan gaat het licht echt uit bij mij en Kim. En willen we een tuktuk terug naar het hotel. How wrong were we. Er wordt op ons ingepraat dat we ook nog de nachtelijk hennasessies bijwonen waarbij de armen van de bruiden helemaal worden versierd en ook die van ons, maar beleefd en stellig bedanken we. Demonstratief gaan we buiten staan en komen er na 20 minuten achter dat de tuktuk nog niet eens onderweg is, laat staan gebeld! Ik zal de lezer nu wel een stukje besparen, maar laat, heel laat ploffen we in ons bedje…Morgen de echte bruiloft…

800 gasten, 800 blikken op ons

De bruidjes willen dat we al vroeg bij ze zijn, maar we hebben geleerd van gisteren en weten dat de ceremonies pas rond 18:00 starten, dus gebruiken we de ochtend om wat van Jaipur te zien. Ik herken veel van de vorige keer en bezoek voor de tweede maal het Paleis van de Winden (nog steeds mooi) en we struinen door de oude stad. Slenteren, ons verwonderen over hoe vies het is, en hoe druk. Terug in het hotel relaxen we nog wat bij het zwembad, en dan begint het Grote Optutten.

Het lijkt wel carnaval, in onze nieuwe jurken. “Als wat ben jij verkleed? Nou, als een gast op een Indiase bruiloft”. We toetsen onze outfit bij de eigenaresse van het hotel en ze zegt dat we precies goed gekleed zijn. Ze maakt het nog even af met een plak-stip op ons voorhoofd. Nu zijn we helemaal zoals het hoort.

We staan loeivast in het verkeer en doen er ruim een uur over om aan de andere kant van de stad te komen. Het is zaterdagavond, er wordt volop getrouwd vandaag (iets te maken met de stand van de sterren) dus iedereen is op weg naar een feestlocatie. Eenmaal daar worden we bekeken, bekeken en bekeken. Er zijn zo’n 800 gasten, er staat een enorm podium en aan de zijkanten van het veld staat de catering opgesteld. Aan beide kanten van het podium staan allemaal spullen. Het duurt even voor ik het door heb, maar dan blijken dat de bruidsschatten te zijn die hier tentoongesteld worden. Denk aan een bed, kasten, stoelen, potten, pannen, tv, oven, etc. etc. Er staan gewoon twee complete huishoudens, die de meisje straks meenemen naar hun schoonfamilie. Plotseling klinkt er enorm lawaai en speelt een tetterende fanfare. Bruidegom 1 arriveert! Op een wit paard.

In een prinsenoutfit! Een half uur later volgt nummer 2. Zelfde verhaal; dringende mensen om hem heen, een stukje onder een rijk versierde poort door. Kim en ik hebben geen enkel idee wat er allemaal nog op het programma staat of hoe lang deze avond überhaupt duurt, maar er is deze keer wel volop eten. En lekker eten ook; ik ben echt gek op Indiaas eten. Regelmatig worden we ‘gestoord’ door de vader van de bruidjes, die ons wil voorstellen aan zijn bazen of andere mensen in hogere rangen. Glimmend van trots staat hij er dan bij; ‘kijk eens even, wij hebben twee buitenlandse gasten op de bruiloft die speciaal hiervoor zijn overgekomen.’ En dan glimlach ik beleefd en schud ik handjes.
Love marriage no good

Dan roept één van de broers ons. Opschieten, want ze komen eraan! We worden samen met tantes, nichten, moeder en andere zus naar het parkeerterrein gedirigeerd waar een auto staat met Savita en Jyoti erin.

Wat zijn ze prachtig! Onherkenbaar eigenlijk. Ze dragen zoveel sieraden, glimstof, armbanden, huid vol henna. De spanning is op hun gezichten te zien, lachen doen ze niet, maar uiterst serieus lopen ze, omringd door ons, richting de honderden mensen, richting dat enorme podium, waar vier tronen staan. En daar zitten ze dan, samen met hun nieuwe mannen. Ik weet niet meer precies hoe lang, maar voor mijn gevoel ruim 1,5 uur. Zitten, staren naar het publiek. Wat je je moet realiseren is dat de meisjes de jongens nog niet echt kennen. Er is hier sprake van een gearrangeerd huwelijk.

Uiteindelijk gaan de familie en de twee bruisparen ook eten. Veel rituelen ontgaan ons vandaag, maar een nichtje van de familie geeft ons af en toe wat uitleg. De daadwerkelijke ceremonie begint pas na 00:00 uur en duurt zo lang dat gasten her en der gaan liggen slapen! Wij zijn juist met onze neus op deze bijzondere ceremonie gaan zitten waar er in het midden een vuur is, een pandit (geestelijke) van alles uitspreekt en er zeven keer rondom het vuur wordt gelopen. Ook dit duurt weer ruim twee uur en dan is ook onze aandacht wel verslapt en zitten we te geinen met de mannen van de familie; de broers, neven. De verschillen tussen India en Nederland komen ten volste naar boven. Want wij zijn natuurlijk enorm exotisch: 40plus,  ongetrouwd, geen kinderen, met ons eigen huis, en leven. Als ze er achter komen dat ik motor rij is, weten ze helemaal niet meer hoe ze het hebben. (Je ziet ze denken, hoe doe je dat dan met een sari aan hahah).
En dan rond 03:00 loopt het ten einde. De bruidsparen zijn getrouwd, althans dat denken we, want de bruiloft gaat nog een paar dagen door. Daar doen wij, tot grote spijt van de familie, niet meer aan mee. Dit was al een uitputtingsslag. Een tuktuk, die we al vooraf hadden geregeld deze keer (ja, je leert snel in India), zoeft ons terug naar ons hotel door de donkere straten van Jaipur. We zijn gewoon nog even stil van alle indrukken deze dag. Het was ook vreemd, om bruidsparen te zien die niet uit liefde met elkaar zijn getrouwd en als vreemden naast elkaar zitten. Savita legde me ooit uit dat dit de beste manier is, want dan kan de liefde nog groeien, terwijl bij een 'love marriage' de liefde bij de bruiloft op z’n hoogtepunt is en het daarna alleen nog maar minder kan worden. Maar wie ben ik om daar over te oordelen? Zijn in onze Westerse wereld de verwachtingen sowieso niet te hooggespannen daar waar het liefde betreft en is een ‘economisch’ verbond niet veel …logischer? Het houdt me nog wel een tijdje bezig.

Taj Mahal
De volgende dag nemen we de lokale bus naar Agra, waar Kim de Taj Mahal wil zien.

Ik ken dit gebouw al en ik denk niet dat ‘ie er nu anders bij ligt dan vijf jaar geleden, dus ik blijf ’s ochtends lekker in bed. De rest van de dag verblijven we in Agra, genieten van de zon op een mooi dakterras, een massage en nog meer lekker eten.

In de avond hebben we een mannetje geregeld die ons naar Delhi rijdt. Delhi is een stad van 22 miljoen mensen (en de meest vervuilde stad ter wereld), dus het is slim dat we een hotel nemen naast het vliegveld, dat scheelt ons uren en uren in het verkeer vaststaan. Het was een zeer bijzondere ervaring, die ik zeker niet had willen missen. Kim en ik zijn niet echt uitgerust van deze trip, maar hebben we een hoofd vol mooie ervaringen en verhalen. Namaste!